ASLINDA EN ÖNEMLİ SORUN TOPRAK ANADAN KOPMAKTI;
Topraktan uzaklaşmak felaketi olur insanın. Mesela, hayvan ithal edilir, buğday ithal edilir, saman ithal edilir, yumurta ve diğer bütün gıdalar marketten alınır.
Topraktan uzaklaşan insan hayatta kalmak için paraya ihtiyaç duyar. Parayı kazanmak için de maaşlı bir iş zaruridir. İşini kaybetme korkusu insanın en büyük zaafı haline gelir. Dolayısıyla maaşlı bir çalışanı kontrol etmek de yönetmek de kolaydır.
Kentleşme ile ortaya çıkan en büyük problem alt yapı yetersizliği ya da trafik değil, parayı kontrol edenlerin kolaylıkla yönetebileceği dirençsiz, fikirsiz, ufuksuz, tüketici bir kitlenin oluşmasıdır. Bu kitle, ülkenin gelişimine dair, adalete dair, hak ve hukuka dair söz söyleme ve çözüm üretme kabiliyetini yitirmiştir. Vicdan katılaşır ki Kızılderili atasözü şöyle söyler; “İnsan tabiattan uzaklaştıkça kalbi katılaşır.”
Kentlileşen kitle için vicdanı rahatlatmanın alternatif yolları mutlaka vardır. Komşusuna yapılan haksızlığa ses çıkaramıyor olabilir fakat sokak hayvanlarına mama verebilir, dilencinin eline kağıt para sıkıştırabilir ya da bir yardım kuruluşuna yüklü miktarda aidat ödeyebilir. Böylelikle başı göğe ermiş kulelerde istiflenmiş olmak sorun teşkil etmez.
Paranın yenmeyen bir şey olduğunu anlayabilmek için nehirlerin kuruması, tarlaların mahsul vermemesi, denizde balığın tükenmesi gerekiyor sanırım. Yakın zamanda meslek elemanı robotlar da günlük yaşama dahil olacakmış zaten. Bırakalım da her şeyi robotlar yapsın ne diye uğraşacağız?
Robotlar tarla sürsün, koyun gütsün, okula gitsin, şiir yazsın, kitap okusun… İyisi mi mekanın sahibi onlar olsun, biz kaçalım.
Mehmet Açık
